Πρώτος Μισθός

Σήμερα έχουν ανοίξει οι ουρανοί. Γίνεσαι μούσκεμα πριν προλάβεις να αντιδράσεις και πρέπει να πας για δουλειά με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς της πρωτεύουσας. Στον δρόμο επικρατεί ένας πανικός και φυσικά δεν θα είσαι στην ώρα σου. Θεωρείται αυτονόητο ότι δεν πας για την δουλειά των ονείρων σου. Πας όπου βρήκες για να μπορείς να καλύπτεις κάποια βασικά έξοδα. Πας για αυτόν τον μικρό μισθό που όταν τον βλέπεις δεν ξέρεις τι να κάνεις. Να κλάψεις που έχεις χάσει ένα μήνα από την ζωή σου για μερικά ψίχουλα ή να αρχίσεις να γελάς υστερικά με βλέμμα πάντα τρελού επειδή το πόσο ειναι αστείο.
Δεν κάνεις τίποτα από τα δύο γιατί και την επόμενη μέρα θα πας ξανά στην ίδια μίζερη δουλειά.
Κάθε τέλος του μήνα όμως μιυ έρχεται στο μυαλό μια συζήτηση τότε παλιά στα χρόνια του λύκειου που ονειρευόμασταν τι θα κάναμε με τον πρώτο μας μισθό. Τότε βέβαια ο μισθός είχε μεγάλη αξία. Τόσο μεγάλη που μπορούσες να κάνεις όνειρα για αυτόν. Κάποιοι είχαν πει ότι θα τον διέθεταν για κάποια αγορά, άλλοι για κάτι άλλο. Με δυσκολία πλέον θυμάμαι εγώ τι θα τον έκανα. Λογικά για κάποιο ταξίδι θα έλεγα.
Ήρθε ο πρώτος μισθός γέλασα και τον χάλασα όλο μέσα σε 3 μέρες σε κάτι λογαριασμούς που είχαν λήξει και τα υπόλοιπα για την Ροζουλα και τις δύο μικρές μου.
Φυσικά έχουν μπει ακόμα δύο τετράποδα στην ζωή μου. Η Μπουμπού και η Σπίθα. Και οι δύο ήταν αδέσποτες και τις μάζεψα αλλά αυτό ειναι άλλο θέμα.
Ο μισθός λοιπόν. Για τον οποίο θα πας ακόμα και άρρωστος στην δουλειά. Για να μπορέσεις στο τέλος του μήνα να το δεις και να γελάσεις.
Και άραγε αξίζει;;;;

Αν...

Ο καφές τελείωσε και έπρεπε να βρουν μία άλλη δικαιολογία να βρεθούν πριν χωριστούν. Για ακόμα μία φορά κανείς δεν το τόλμησε. Χαιρετήθηκαν και ακολούθησαν αντίθετες κατευθύνσεις. Χωμένοι στις σκέψεις τους και οι δύο.
"Και να την ξαναδώ τυχαία;"
"Αν δεν τον ξαναδώ ποτέ;"
Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά από αυτό το απλό καφέ.

Back again... and tired

Ξανά εδώ στην παλιά μας γειτονιά. Αυτό το blog έχει καταλήξει να είναι το πατρικό μου. Πάντα όταν δεν πάει κάτι και τόσο καλά θα γυρνώ εδώ. Να το μοιράζομαι. Έτσι και σήμερα. Οι τελευταίες μέρες δεν ήταν και οι πιο εύκολες μπορώ να πω. Κάτι η σχολή κάτι το Πάσχα κάτι η γιορτή που πλησιάζει κάτι το καλοκαίρι που στον δρόμο είναι και όλο δεν έρχεται...

Σε θέλω εδώ...

Στόχοι...

Και με ένα μικρό σφυράκι θα το σπάσω το τζάμι. Θρύψαλα θα το κάνω και θα περάσω στην άλλη πλευρά. Αποφάσισα λοιπόν. Το γλυκό αυτό είναι δικό μου και κανείς δεν θα με σταματήσει μέχρι να το πάρω στα χέρια μου. Πείσμωσα βλέπεις και είπα ότι δεν θα του περάσει. Καλά το άφησα σε χέρια άλλα. Ήρθε η ώρα να επιστρέψει στα δικά μου! 

Back Again

Και απορώ... κάθε φορά πρέπει κάτι να συμβαίνει για να σου θυμίζει ότι απλά ίσως να μην είναι γραφτό.
Ναι ναι ξέρω μεγάλα λόγια, αλλά είμαι εκτός ρούχων πια με αυτή την κατάσταση. Τι τα έχωσα στο timing το γνωστό που φταίει για όλα πάντα, σύμφωνα με την Α., τι έχω βρίσει την μοίρα μου που με έριξε μακριά, τι και αν έχω απειλήσει την πασχαλίτσα που κάθεται απέναντι μου και με κοιτάει με απλανές βλέμμα και Burtonίστικο κρίπι χαμόγελο, τίποτα δεν γίνεται.

I'm in love!

Σας έχει τύχει να αγαπήσετε έναν αριθμό;;; Αυτό έχω πάθει! Δεν μπορώ να αποχωριστώ τον παλιό μου αριθμό! Τον αγαπώ σας λέω!!! Τι έχω πάθει;;; Ένα χαζονούμερο είναι αλλά εκεί κολλημένη μαζί του. Μου φαίνεται βουνό να κάνω την διαδικασία από την αρχή! Και στείλε μνμ σε γνωστούς ότι άλλαξες και όλα τα σχετικά. Ουφ! Πάω να κλάψω για τον αριθμό μου..