Καφές από τα παλιά

Σήμερα ξύπνησα με μία ανάμνηση. Πριν κάποια χρόνια τέτοια μέρα έπινα καφέ στο ΤΕΙ της Αθήνας στην λέσχη με το μάτι να μην έχει ανοίξει και ας είχα τελειώσει από πρωινό μάθημα Ιταλικών. Εκεί αυτό κλειστό. Καθόμουν με άτομα που μόλις τους είχα γνωρίσει και γελάμε, μιλάγαμε, γνωριζόμασταν. Έξω να βρέχει και σχεδόν να έχουμε εγκλωβιστεί μέσα στις εγκαταστάσεις.


Αυτές οι εγκαταστάσεις λοιπόν μου έχουν λείψει. Να βγαίνεις στον κεντρικό διάδρομο και να συναντάς κόσμο και κοσμάκι. Έπεφτες πάνω τους άθελα σου και εκεί γνώριζες και άλλους. Ανοιχτός κόσμος. Κανόνιζες μετά απέναντι στο στέκι τάβλι την ώρα του κενού.

Και μετά πήρα την απόφαση να δώσω ξανά. Να πάω σε ΑΕΙ τρομάρα μου. Δεν λέω σαν κλάδος είναι καλύτερος επιστημονικά και τότε είχε άλλη αξία το ΑΕΙ. Έτσι όπως πάει τώρα όλα λίγο πολύ κωλόχαρτα έχουν γίνει. Καλή και η σχολή αλλά τις λείπουν οι εγκαταστάσεις.

Άσκοπη η ανάρτηση και δίχως στόχο. Απλά το θυμήθηκα και είπα να το μοιραστώ. Συννεφιά έξω ακούω Τζούμα και τον λατρεύω κάθε φορά ακόμα πιο πολύ. Αυτή η μπλαζέ χροιά του πιστεύω με κερδίζει. Και οι μουσικές by Kafka είναι πάρα πολύ καλές. Έτσι λοιπόν αφού δεν ανοίγει το μάτι μας ας ανοίξει το αυτί μας.

Πρέπει να κατέβω και κέντρο για λογαριασμούς και νερά. Και έξω το πάει για βροχή;;; Δεν το πάει;;;; Να πάρω ποδήλατο;;;; Να μην πάρω;;;;; Μεγάλα ερωτηματικά πρωί πρωί!

Προς το παρόν σας χαιρετώ!

Καλημέρα σας!