Θέλω ή Πρέπει

       Είναι κάποιες μέρες που προσπαθείς να συγκροτήσεις την σκέψη σου άλλα εκείνη δεν σου κάνει το χατήρι. Το περίεργο είναι ότι αυτές οι μέρες φαίνονται από την νύχτα και τα όνειρα. Έτσι λοιπόν ήταν και η σημερινή. Σκόρπιες αναμνήσεις, σκόρπια θέλω και πρέπει. Πολυτάραχος ο χθεσινός ύπνος με υπερρεαλιστικά όνειρα. Η σκέψη τρέχει μία στον πατέρα μου, μία στην ζωή μου, μία στον Γ. Πάνε περίπου 4 χρόνια και ακόμα περιμένω... Περιμένω να ξυπνήσω και να είναι ένα ακόμη υπερρεαλιστικό όνειρο και όλα να είναι όπως πριν. Η Κ να μην φοράει μαύρα, εγώ να είμαι στο δωμάτιο μου, ο Α να τρέχει ανέμελος, ο Μ να φτιάχνει μία νοστιμιά, ο Γ να σπουδάζει και ο κήπος να είναι περιποιημένος και πολύχρωμος.
Η αλήθεια είναι πως παλεύω να τον φτιάξω αλλά δεν τα καταφέρνω. Προσπαθώ να είναι όλα όπως πριν αλλά ποτέ δεν θα είναι. Κάποιος θα απουσιάζει. Στο τραπέζι θα φαινόμαστε λίγοι. Το φαγητό πάντα θα περισσεύει και τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Πάντα κάθομαι και σκέφτομαι αυτό το αν. Και αν δεν είχα έρθει για σπουδές εδώ; Και αν δεν είχε έρθει για να με δει; Και αν είχα μείνει λίγο παραπάνω στο λιμάνι; Και αν... και αν... και αν... Πάντα θα το σκέφτομαι και πάντα θα με ρίχνει. Μου λείπει στα καθημερινά αλλά μου λείπει και στα ιδιαιτέρα. Δεν θα είναι εκεί να με δει να κάνω τις δικές μου επιλογές. Δεν θα είναι εκεί για να με ενθαρρύνει με μία ζεστή αγκαλιά. Δεν είναι εδώ και φύγαν 4 χρόνια. Δεν ξέρω αν έχω κάνει πολλά ή λίγα μέσα σε αυτό το διάστημα, σημαντικά η ασήμαντα και δεν είναι κανείς σε θέση να το αποφασίσει. Απλά θα ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο και να ακούσω την φωνή του. 

      Αρκετά πέσαμε και για σήμερα οπότε ας αλλάξω θέμα. Με αφορμή μια πολυτάραχη συζήτηση με τον Γ χθες το βράδυ μπήκα σε ένα δίλημμα σχετικά με το θέλω και το πρέπει. Και πες τα δικά μου τα βάζω σε μία σειρά. Από τον άλλον όμως τι πρέπει να προσδοκώ; Υπάρχουν πρέπει σε μία σχέση (ερωτική, φιλική κ.λ.π.) ή δεν χρειάζεται να περιοριζόμαστε. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα δρούσαμε μόνο με το συναίσθημα και όλοι θα ήταν παρορμητικοί και ευδιάθετοι. Τι γίνεται όμως όταν η λογική σου χτυπά την πόρτα; Είτε όταν τα θέλω των άλλων δεν ταυτίζονται με τα δικά σου; Προσπαθείς να τα ταυτίσεις ή απλά το αποδέχεσαι; Και αν τα καταφέρεις,τότε δεν είναι η στιγμή που το ωραίο μας θέλω το μεταμορφώσαμε σε καταπιεστικό πρέπει;;;;;

Υ.Γ. Προσπαθώ να κάνω αυτή την ανάρτηση από χθές το απόγευμα