Εγώ και εσύ μαζί!

  Κάπως έτσι θυμήθηκα γιατί την Α. την θεωρώ Φίλη μου. Και ας την βλέπω μόνο 2 φορές τον χρόνο. Και ας μην μιλάμε κάθε μέρα. Είναι πάντα εκεί και με τραβάει από τον βάλτο που πέφτω συχνά πυκνά. Είναι εκεί για να γελάσουμε, να στεναχωρηθούμε, να κοροϊδέψουμε και να μιλήσουμε. Να με ακούσει και να την ακούσω. Να με καταλάβει και να την καταλάβω! Είναι η μοναδική που έχω επαφές από τους σχολικούς μου φίλους. Μαζί τρώμε χαρές και λύπες. 

  Θυμάμαι στην 3η Λυκείου που ευχόμασταν να περάσουμε στην ίδια πόλη για να μείνουμε μαζί!!!! Το ευχόμασταν τόσο που βγήκε. Περάσαμε στην Αθήνα αλλά και οι 2 φύγαμε μακριά τον επόμενο χρόνο. Εκεί που ήμασταν κάθε μέρα μαζί περιοριστήκαμε στις γιορτές και στα καλοκαίρια (όχι πάντα). Το skype και το msn (ενίοτε και το fb) πήραν την θέση των καθημερινών τηλεφώνων μας. Πολλές οι αναμνήσεις μας.
  Κάπου στο Δημοτικό δέσαμε λόγω μουσικών ακουσμάτων. Όλα τα κορίτσια της τάξης μας άκουγαν της Καιτούλας το Ξυπόλητη Χορεύω ενώ εμάς άρεσαν τα Ξύλινα Σπαθιά και η Σιωπή. Αν και κάναμε παρέα από 4 χρονών λόγω μπαλέτου στο Δημοτικό γίναμε αυτοκόλλητες. 
  Στο Γυμνάσιο την έχασα και θύμωσα μαζί της. Άλλαξε πόλη και Γυμνάσιο. 3 χρόνια κάναμε να μιλήσουμε. Εγώ έλεγα ότι αν θέλει να με δει ξέρει που θα με βρει, ας έρθει. Και όταν ερχόταν τα Σαββατοκύριακα εγώ δεν πήγαινα να την δω με τα κορίτσια (πολύ θυμό λέμε) για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Τελειώσαμε το Γυμνάσιο χωρίς να έχουμε βρεθεί μέχρι που με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι γυρνάνε πίσω!!!!!!! Η χαρά μου ήταν απεριόριστη. Το ίδιο απόγευμα συναντηθήκαμε. Είπαμε τα πάντα μέσα σε λίγες ώρες, της γνώρισα της νέες μου φίλες και ήμασταν χαρούμενες.
  Στο Λύκειο αχώριστες, το ίδιο θρανίο, την ίδια κατεύθυνση, τα ίδια μαθήματα επιλογής μέχρι και παρόμοια μηχανογραφικά συμπληρώσαμε. Περάσαμε βέβαια και τις φάσεις μας αλλά τα πάντα τα λύναμε με λίγο κρασάκι και πολύ συζήτηση!
  Τώρα 6 χρόνια μετά το Λύκειο με ενθαρρύνει για το μέλλον, που δίχως άλλο είναι αβέβαιο στην χώρα μας. Με καλεί να κάνουμε μαζί μεταπτυχιακό σε όποια πόλη θέλουμε στο εξωτερικό. Να είμαστε πάλι μαζί και να γελάμε, να διαβάζουμε, να ζούμε την κάθε στιγμή μας. 
  Το σκέφτομαι  ξανά πολύ σοβαρά να το κάνω. Να φύγω και να τα αφήσω όλα πίσω μου. Γιατί έχω ζήσει λίγα για να μπω στην θλιβερή καθημερινότητα των "μεγάλων".  Ότι και αν λέει το Δ.Ν.Τ. και η φίλη μας Διαμαντοπούλου, όσο και αν μας μαυρίζουν την ψυχή και τις ελπίδες μας με αυτήν την ηλίθια οικονομική κρίση (που δεν έφτιαξα σε τίποτα ρε φίλε για να την πληρώσω με τα όνειρα μου) θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και να ψάχνω αυτό που θέλω να κάνω! Κάποια στιγμή θα το βρω αν συνεχίσω να ψάχνω (διαφορετικά θα γίνω άλλο ένα άτομο με θλιβερή δουλεία και άλλο τόσο θλιβερή ζωή). Για αυτή την αφύπνιση και για την υπενθύμιση του ότι το ποτήρι είναι πάντα γεμάτο ευχαριστώ και χαίρομαι που έχω την Α. δίπλα μου. Το τραγουδάκι για σένα φίλη μου και να ξέρεις ότι σ' αγαπώ! 

Υ.Γ.1: Βρήκαμε επιτέλους το όνομα μας! Μας λένε Olive γιατί όταν θα μεγαλώσουμε θα γίνουμε ψηλές, αγαθές και μελαχρινές σαν το κορίτσι του Popeye! Προς το παρόν πάντως  βολεύετε πάνω στα πόδια και ιδού και οι αποδείξεις!


Υ.Γ.2: Το φωτιστικό μου προχωράει με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς. Μέχρι να στεγνώσει θα καταπιαστώ με την βάπτιση που είναι το επόμενο Σάββατο.