Πρώτος Μισθός

Σήμερα έχουν ανοίξει οι ουρανοί. Γίνεσαι μούσκεμα πριν προλάβεις να αντιδράσεις και πρέπει να πας για δουλειά με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς της πρωτεύουσας. Στον δρόμο επικρατεί ένας πανικός και φυσικά δεν θα είσαι στην ώρα σου. Θεωρείται αυτονόητο ότι δεν πας για την δουλειά των ονείρων σου. Πας όπου βρήκες για να μπορείς να καλύπτεις κάποια βασικά έξοδα. Πας για αυτόν τον μικρό μισθό που όταν τον βλέπεις δεν ξέρεις τι να κάνεις. Να κλάψεις που έχεις χάσει ένα μήνα από την ζωή σου για μερικά ψίχουλα ή να αρχίσεις να γελάς υστερικά με βλέμμα πάντα τρελού επειδή το πόσο ειναι αστείο.
Δεν κάνεις τίποτα από τα δύο γιατί και την επόμενη μέρα θα πας ξανά στην ίδια μίζερη δουλειά.
Κάθε τέλος του μήνα όμως μιυ έρχεται στο μυαλό μια συζήτηση τότε παλιά στα χρόνια του λύκειου που ονειρευόμασταν τι θα κάναμε με τον πρώτο μας μισθό. Τότε βέβαια ο μισθός είχε μεγάλη αξία. Τόσο μεγάλη που μπορούσες να κάνεις όνειρα για αυτόν. Κάποιοι είχαν πει ότι θα τον διέθεταν για κάποια αγορά, άλλοι για κάτι άλλο. Με δυσκολία πλέον θυμάμαι εγώ τι θα τον έκανα. Λογικά για κάποιο ταξίδι θα έλεγα.
Ήρθε ο πρώτος μισθός γέλασα και τον χάλασα όλο μέσα σε 3 μέρες σε κάτι λογαριασμούς που είχαν λήξει και τα υπόλοιπα για την Ροζουλα και τις δύο μικρές μου.
Φυσικά έχουν μπει ακόμα δύο τετράποδα στην ζωή μου. Η Μπουμπού και η Σπίθα. Και οι δύο ήταν αδέσποτες και τις μάζεψα αλλά αυτό ειναι άλλο θέμα.
Ο μισθός λοιπόν. Για τον οποίο θα πας ακόμα και άρρωστος στην δουλειά. Για να μπορέσεις στο τέλος του μήνα να το δεις και να γελάσεις.
Και άραγε αξίζει;;;;