Υπογλυκαιμία και ένα παλτό

Κυριακή απόγευμα και ήδη έχω σαβουρώσει μια φέτα του τοστ με μέλι και σκέφτομαι να φάω και το σιμιγδαλένιο χαλβά που υπάρχει στην κουζίνα. Πήρα την απόφαση να κόψω την σοκολάτα σε καθημερινή βάση και έχει γυρίσει ο νους μου σε ότι έχει κανέλα. Τι λουκουμάδες, τι χαλβάδες, τι κανταΐφια, τι μπακλαβάδες...
Τα σκέφτομαι τώρα και μου τρέχουν τα σάλια. Ακόμα και με ένα ταπεινό κέικ πορτοκαλιού συμβιβάζομαι. Δώστε κάτι καλέ γιατί θα λιποθυμήσω!

Αλλαγή θέματος λοιπόν γιατί διαφορετικά θα κάνω ντου στο κοντινότερο ζαχαροπλαστείο κ θα το αδειάσω. Πήγαμε που λες την Παρασκευή με την Ε. βόλτα στην αγορά και συνειδητοποίησα ότι έχω πολύ λίγα ρούχα και κυρίως ρούχα που φοράω. Γιατί τι να το κάνω το πουλοβεράκι που είχα πάρει τότε που η μόδα ήθελε τις μπλούζες να είναι κάπου λίγο πιο κάτω από τον αφαλό. Ε;ε;ε;ε;ε; Και πες ότι αυτό το αφήνω. Είδα όμως ένα παλτό ασ' τα να πάνε!!!! Γκρι με ροζ και με κουμπιά σε στυλ Μοντγκόμερι. Το λάτρεψα. Τώρα μην μου πεις ότι έχεις παλτό. Ναι το ξέρω ότι έχω αλλά είναι μαύρο και άραχνο. Και οκ όταν το είχα κληρονομήσει είχα πει πάλι καλά που είναι μαύρο γιατί συνδυάζεται με όλα. Αλλά εγώ μαύρο; Μα μαύρο; Που το βλέπω ώρες ώρες στον καθρέπτη και με πιάνει υστερία. Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα πει ότι δεν έχω αγαπημένο χρώμα αλλά το μαύρο το θεωρώ μισητό για ρούχα. Για μένα πάντα. Τα μαύρα ρούχα στην ντουλάπα μου είναι βαριά 5. Έχω αρνηθεί να φορέσω μαύρα και σε καταστάσεις πένθους. Για λυπητερές περιπτώσεις έχω ένα σύνολο που δεν το φοράω σε καμία άλλη περίσταση. Τέσπα, όλα αυτά τα έγραψα για να σας πω ότι δεν θα το πάρω καθώς είπα να πληρώσω τους λογαριασμούς. Μακάρι βέβαια να το ξαναβρώ λίγο πριν τελειώσουν οι εκπτώσεις μήπως και τότε το πάρω.