Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Αναμνήσεις

Γυρίζω μέρες στα blog και διαβάζω διάφορα. Πολλά αναφέρονται στη γιορτή του πατέρα που είναι σήμερα. Με πιάνει μία νοσταλγία όταν τα διαβάζω αλλά από την άλλη χαίρομαι να βλέπω μαμάδες με τα παιδιά να φτιάχνουν δώρα για εκείνον τον ξεχωριστό άνθρωπο.

Με τον δικό μου μπαμπά είχαμε μία λίγο διαφορετική σχέση. Δεν ήταν ο καλύτερος μου φίλος αλλά ήταν εκείνος που είχαμε πολλά κοινά. Απολαμβάναμε βόλτες στο λιμάνι. Ήσυχες νύχτες στην ταράτσα να λέμε περί ανέμων και υδάτων. Μου έμαθε να ζωγραφίζω αστεία πρόσωπα, να αγαπώ τις συλλογές, τα γραμματόσημα, το θέατρο. Να μπορώ να ξετρυπώνω υπέροχα μικρά μαγαζιά στο κέντρο με απίστευτο φαγητό. Να μαγειρεύω τις μυστικές του συνταγές, που δεν τις αποκαλύπταμε στην μαμά. Πάντα της λέγαμε τα συστατικά αλλά αφήναμε ένα κρυμμένο για να την πειράζουμε. Γενικά τώρα που το σκέφτομαι με είχε επηρεάσει πολύ στον τομέα του φαγητού και όχι μόνο. Αγαπούσαμε τα ζώα όσο τίποτα και γενικά ήμασταν καλοί σύμμαχοι "εναντίον" της συμμαχίας μάνας-υιού.
Αν με αφήσετε μπορώ να γράψω τόμους με αυτά που κάναμε και είχαμε κοινά, αλλά δεν θα το κάνω. Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν οι ιστορίες. Μου φαίνεται απλά υπέροχο πως ένας άνθρωπος μπορεί να βγάλει από το μυαλό του ιστορίες και να τις διηγείται. Αυτό πιστεύω είναι το χάρισμα που αποκτάς όταν γίνεσαι γονιός.

Έτσι λοιπόν όπως φυσάει ο αγέρας έξω θυμήθηκα ένα βράδυ στην ταράτσα, πριν πολλά χρόνια, που μας είπε μία ιστορία με ένα δακτυλίδι και μία πολύ φτωχή οικογένεια. Ήταν αρκετά τρομακτική αλλά μου άρεσε να την ακούω. Πάντα έκανε και πως φυσούσε ο αέρας... Δεν θα σας πω την ιστορία διότι δεν την θυμάμαι και πολύ καλά. Δεν έχει και καμία σημασία. Αυτό που θαυμάζω είναι ότι αυτός ο άνθρωπος που γύρναγε κουρασμένος από την δουλειά είχε την διάθεση να ασχοληθεί με τους δύο σπόρους του και να τους πει μία ιστορία.
Αυτούς μπαμπάδες χαίρομαι και σε αυτούς θα ευχηθώ Χρόνια Πολλά σήμερα. Στον δικό μου απλά παραπονεθώ ότι έχει καιρό να έρθει στα όνειρα μου. Καλό δρόμο όπου και αν είσαι, θα σε σκέφτομαι πάντα με αγάπη.


Υ.Γ. Βαρύ το κλίμα σήμερα. Ξέρω τις ζαβολιές που έχει κάνει αυτή η άτιμη η Ρόζα αλλά την συγχωρώ. Μην ξεχνάτε την κλήρωση. Λίγες μέρες έμειναν!

Υ.Γ.2 Δεν έχω ιδέα τι γίνεται με τους αναγνώστες. Άλλοι τους βλέπουν και άλλοι όχι.

13 σχόλια:

  1. Showgirl καλημέρα. Τι σημασία έχει να γράψεις τόμους. Αρκεί που δίνεις ένα στίγμα. Έτσι, υπέροχος ήταν κι ο δικός μου, αν και "αφανής". Και μη νομίζεις, μου πήρε χρόνια για να τον εκτιμήσω. Είχαμε πολέμους οι δυο μας. Τώρα όμως χαίρομαι που όσο μεγαλώνω του μοιάζω.
    Φιλιά σε σένα και τη Ρόζα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με μπέρδεψες λίγο με τον όρο "αφανής"

      Καλημέρα! Ανταποδίδουμε τα φιλιά (της Ρόζας έχουν και λίγα σάλια) :P

      Διαγραφή
  2. Ο μπαμπάς σου σίγουρα ήταν υπέροχος άνθρωπος.Πάντα να τον θυμάσαι τόσο όμορφα και με πολύ αγάπη.Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ε ενταξει.δεν θα σου πω τίποτα γιατί ξέρεις πόσο 97436586% νιώθω το ίδιο σήμερα..Ήμουν έτοιμη και για αντίστοιχη ανάρτηση, αλλά είμαι κάπως φορτισμένη τώρα οπότε ίσως και να περιμένει λίγο.Σε αγαπώ και σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. να τον θυμασαι μεσα απο τα απλα και μεσα απο τις σκεψεις που σου εμαθε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καλώς σε βρήκα και εδώ. είναι στον ίδιο πλανήτη με τον δικό μου, και ξέρουν, χαμογελάνε , τα έχουν καταφέρει με μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν θα σου κάνω κάποιο σχόλιο σήμερα...
    Είσαι από τα πιο πρόσφατα blogs που ανακάλυψα,
    αλλά ένα μέρος της ❤ μας, σου ανήκει...
    Φιλάκια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. This was a beautiful post. The translation was a little off so I did not understand all of it, but what I got was that your dad was special and I am happy for you to have good memories.
    Bert

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Mε συγκίνησες άργησα να ανακαλύψω τον μπαμπά μου σαν άνθρωπο και όταν σιγά σιγά άρχισα να τον μαθαίνω έφυγε.. Πολλές φορές μου λείπει αβάσταχτα και άλλες αποδέχομαι την απουσία του σαν κάτι το φυσικό..και αυτό με τα όνειρα;;; δεν είναι το πιο σκληρό; εκείνη η αλόγιστη ευτυχία όταν ξυπνάς και θυμάσαι πως στον ύπνο σου τον αγκάλιαζες;μα η αγκαλιά σου είναι άδεια.. ας είναι καλά εκεί που είναι να μας βλεπουν και να ξερουν πόσο τους αγαπάμε...
    Σε φιλώ μικρή μου και σε ευχαριστώ για το κοινό μας ταξίδι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πρώτη μου επίσκεψη εδώ και διαβάζω κάτι τόσο συγκινητικό!
    Να είσαι καλά να θυμάσαι πάντα τον μπαμπά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Α..ούτε εγώ βλέπω τους αναγνώστες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σας ευχαριστώ όλους! Ήταν λίγο βαριά μέρα η χθεσινή αλλά την πάλεψα με τα σχόλια σας!

    @me (maria) Συνήθως δεν έχουμε συγκινήσεις στην παρέα μας. Αλλά που και που χρειάζονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή